Zo
donker buiten is
Marnix Peeters' reconstructie van zijn moeders leven, haar laatste maanden en haar overlijden.
Zij was bescheiden, was van mening dat het beste leven zich in de schaduw afspeelt. Je doet wat je moet doen en wanneer je verdwijnt is het alsof je er nooit bent geweest, je hebt voetsporen noch vingerafdrukken achtergelaten, het leven is een voorbereiding op schim zijn. In die zin paste alzheimer wel bij haar: na de diagnose die zij al jarenlang vreesde, doolde zij steeds meer rond in de stille nevel die haar ging omgeven.
En toch heeft ook zij haar sporen nagelaten, zeker bij
Peeters. De schrijver poogt zich te herinneren hoe zij was voor de ziekte. Het zijn pogingen die vaak eindigen in duisternis. Maar misschien is dat wat rouwen is: graven naar voorbij het verdriet.
Langzaam het goede, aangename vroeger weer blootleggen en opnieuw kleuren ontwaren in een donkere herinnering.
Eerlijk, onverbloemd en geschreven met gevoel, Zo donker buiten is
Marnix Peeters' requiem, het afscheid van een zoon aan zijn moeder.
Bij het zien van de schitterende cover van
'Zo donker buiten' van
Marnix Peeters begin je spontaan te glimlachen door de lach van de vrouw op de foto, je ziet dat ze het naar haar zin had op het moment dat de foto werd genomen.
Voor velen die een ouder of iemand kennen of gekend hebben met alzheimer zal het een herkenbaar verhaal zijn, omdat ze het zelf meemaken of hebben meegemaakt. Ook het rouwproces zal voor velen die een (groot)ouder hebben verloren herkenbaar zijn. Voor diegenen die dat (nog) niet hebben meegemaakt, kan het schrikken zijn.
Zo donker buiten van
Marnix Peeters is een ontroerend, openhartig verhaal over zijn moeder die alzheimer heeft en uiteindelijk komt te overlijden. Hij beschrijft de fases van alzheimer waarin zijn moeder doorheen ging, hoe langzaam dat proces ging waardoor je het niet direct in de gaten hebt. Hoe een sterke, krachtige vrouw langzaamaan veranderd in een oud vrouwtje dat zich niets meer herinnert. Hoe dat was voor haar en haar man en kinderen. Tussen de fragmenten door krijg je een goed beeld van hoe zijn moeder was en hoe haar leven was voordat ze alzheimer kreeg door de terugblikken in de tijd. Het zijn korte, maar krachtige fragmenten waarin de auteur zijn gevoelens goed tot uitdrukking weet te brengen. Ook na haar overlijden weet hij zijn gevoelens goed te verwoorden in korte fragmenten.
Het kan voor de buitenwereld soms wat schokkend zijn zoals bijvoorbeeld hoe kwaad zijn vader soms op zijn moeder reageerde. Naast de ontroerende, schokkende en verdrietige fragmenten zitten er ook humorvolle fragmenten tussen zoals bijvoorbeeld de reactie van zijn vader toen hij en zijn vrouw een tandem kregen. Het is mooi dat
Marnix Peeters de woorden van zijn moeder in het Limburgs-Kempens heeft gelaten en niet heeft vertaald naar het Nederlands zoals bijvoorbeeld de opmerking na het gemopper van haar man nadat ze drie taartpunten had gegeten: "Spijtig dat".
De drie schitterende foto's in het boek maken het boek compleet. Je ziet haar op twee foto's als jonge vrouw en op de laatste foto zoals ze op het laatst was. Tissues zijn aan te bevelen als je dit boek gaat lezen, want er kunnen veel tranen gaan vloeien.
Kortom;
Zo donker buiten van
Marnix Peeters is een ontroerend, openhartig verhaal over het omgaan met een ouder en partner die alzheimer heeft en uiteindelijk komt te overlijden.
Marnix heeft dat heel goed verwoord in de fragmenten in dit boek, die voor velen herkenbaar zullen zijn.
Hoeveel sterren geef je het boek?
5 sterren.
Website van auteur:
Website van uitgeverij:
Reacties
Een reactie posten