Romandebuut
Hanesteen is de eerste roman dat
Michael Elias heeft geschreven. Hiervoor schreef hij over taal en cultuur.
Hanesteen van
Michael Elias is een roman dat je meestal vast weet te houden, maar soms ook doet weg dwalen van het verhaal waardoor je weer een stukje terug moet lezen om te weten waar het ook alweer over ging.
InrichtingHanesteen van
Michael Elias gaat over een man die in een inrichting zit nadat hij een paar psychoses heeft gehad. In de inrichting volgt hij diverse therapieën waarin hij op zoek gaat naar hoe het komt dat hij die psychoses heeft en waarom hij zo blijft piekeren over alles. Met behulp van zijn medebewoners en de therapeuten probeert hij alles op zijn plaats te krijgen zodat hij later weer een eigen leven kan gaan leiden. Ook zoekt hij in het geloof naar hulp.
Via diverse vragen blijkt het dat niet alles was wat het leek en blijkt dat het gezin waar hij in opgroeide ook schone schijn te zijn waarin veel kon, maar niet werd gesproken over de wezenlijkste gevoelens. Tot hoeverre speelde Buchenwald bij zijn vader mee en waarom voelde hij dat? En waarom voelde de liefde van zijn moeder vaak zo beklemmend?
Ook in de liefde verloopt het niet zoals hij eigenlijk zou willen, waarin hij vooral moeite heeft met de hedendaagse moraal daarin. Daarnaast stuit hij steeds meer op onbegrip van zijn medebewoners die hem maar niet vooruit zien gaan. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over Chiel, hoe zijn jeugd was en kom je meer te weten over zijn ouders. Op een dag besluit hij dat het leven te zwaar is, dat hij zijn leven wil beëindigen, maar puntje bij paaltje durft hij dat toch niet aan. Dat heeft dan wel gevolgen, maar hij komt ook tot andere inzichten. Op een moment dat hij zijn leven redelijk op de rit heeft ontmoet hij de liefde van zijn leven en belooft een mooie toekomst voor hen samen.
De tijd schreed voort, maar dat gaf niet, want ieder moment was in wezen een therapiemoment, waar je van kan leren, waar je emotioneel op kon reageren en dat je relatie met medebewoners kon verdiepen.
Je ergert je soms aan de hoofdpersoonHanesteen van
Michael Elias leest over het algemeen vlot weg, maar soms zijn er momenten dat je even afdwaalt, zeker bij de zoveelste herhaling van een ruzie die Chiel heeft met zijn vriendin. Je ergert je soms als je ziet dat hij niet vooruit lijkt te willen komen, maar misschien is dat ook wel de kracht van de auteur. Dat hij zich zo goed heeft weten in te leven in de hoofdpersoon waarbij hij laat zien dat er momenten zijn dat de hoofdpersoon vooruit gaat, om vervolgens weer in zijn oude ik te vallen. Dat je je daarom soms ergert aan de hoofdpersoon, maar soms ook moet lachen om hem zoals bijvoorbeeld om de beschrijvingen van zijn medebewoners. De laatste twee alinea's van het laatste hoofdstuk zijn een mooi einde van het boek waarin je ziet hoe de hoofdpersoon uiteindelijk is gegroeid.
Goed beeld van hoe het in een inrichting gaatHanesteen van
Michael Elias geeft via de hoofdpersoon een goed beeld van hoe het in een inrichting gaat. Het verhaal laat zien hoe nare gebeurtenissen uit de levens van ouders door kan werken op hun kinderen, wat voor effecten dat kan hebben. De auteur heeft dat heel goed laten zien in dit verhaal.
Mooie quote in boek:
Helder moet worden 'wat we met zijn allen in de loop der decennia onder het tapijt hebben geschoven'.
Hoeveel sterren geef je het boek?
4 sterren.
Website van uitgeverij:
Reacties
Een reactie posten