Surfing Ann's Boeken Blog

Wat skeletten doen nadat ze tijdens Halloween de mensen de stuipen op het lijf hebben gejaagd? Dan gaan ze zich lekker ontspannen en dat doen ze met een heerlijk kopje koffie met een lekkere pompoen koffiesiroop  erin.  Ze dromen even weg en genieten na van de mensen die ze die dag en nacht hebben laten schrikken en stiekem grinniken ze om de mensen die niet schrokken. Ze gaan bedenken hoe ze de mensen die niet schrokken, volgend jaar toch kunnen laten schrikken. Daarna gaan ze heerlijk ontspannen een mooi boek lezen. Iets wat ze de rest van het jaar ook doen, luieren, genieten van alles, af en toe een gastoptreden op een of ander griezelfestival en voor je het weet is het weer de tijd van Halloween en jagen ze de mensen weer de stuipen op het lijf.  

Persoonlijk vind ik het altijd leuk om oude covers van tijdschriften van vroeger te bekijken. Ze geven een mooi tijdsbeeld weer en vaak staan er ook onderwerpen op die toen speelden. Gelukkig deelt men op VINTAGE EVERYDAY geregeld covers van vergeten tijdschriften of tijdschriften die de mensen van vandaag de dag niet of nauwelijks kennen. Onlangs deelden ze op VINTAGE EVERYDAY   dertig covers van het Duitse satirische tijdschrift  Simplicissimus . Het zijn schitterende covers om te zien. Sommige covers, zoals de cover van 23 januari 1928, zouden vandaag de dag niet meer kunnen. Je moet het dan ook in het tijdsbeeld bekijken.

Van Uitgeverij Aspekt mocht ik dit boek recenseren. Ik wil ze daar hartelijk voor danken. Waar gaat het boek over?  In het Victoriaanse Engeland zit Mason Krimbalton diep in de problemen. Naar zijn diepste overtuiging worden die voornamelijk veroorzaakt door één persoon: zijn starre dominante vader. Maar het leven is zelden zo zwart/wit. Als een vreemdeling opduikt, die wel heel veel over hem weet, is het onmogelijk nog langer zijn eigen aandeel in de hele situatie te ontkennen. Vooral als hij op ge-heimzinnige manier geconfronteerd wordt met de gevolgen van zijn handelwijze en wat dat met anderen doet, is er geen ontkomen meer aan. Maar wie is die vreemdeling? “Een meeslepende tocht langs conflicten en acceptatie”. Bron: bol Over de auteur: Bera M. Smit is het synoniem van Berendina Maria Smit-Kerkstra, geboren en getogen in Haarlem in het jaar 1956. De auteur voltooide daar haar middelbare schoolopleiding en deed veel vrijwilligerswerk in een daklozenopvang en werkte 10 jaar ...

Dat de media er soms ook wel eens heel erg naast zitten als het om bijvoorbeeld beroemdheden gaat, dat bewijst de Amerikaanse radio- en tv-gids TV-Radio Life magazine in 1957, zoals je op VINTAGE EVERYDAY kunt lezen. Ze beweerden dat Betty White nooit beroemd zou worden. Ze konden er niet verder naast zitten. Iedereen die Betty White heeft gekend, weet dat ze zich er niet druk om maakte en ze gaf ze in later jaren gelijk. Waarom Betty White vond dat men gelijk had, kun je in het artikel op VINTAGE EVERYDAY lezen. Ze heeft met dat antwoord groot gelijk. Overigens is het wel een hele mooie cover van TV-Radio Life magazine. Wat een actrice en een mooi mens was Betty White. Een vrouw om een voorbeeld aan te nemen. Ze was overigens ook goed in blooperen, zoals je in onderstaande compilatie kunt zien. Mocht je chagrijnig zijn, dan word je met onderstaand filmpje weer vrolijk.

Noem mij ouderwets, maar persoonlijk houd ik van ouderwetse bibliotheken waarbij je, net als vroeger, stil moest zijn in de bibliotheek. Als je (per ongeluk) geluid maakte, dan kreeg je een 'ssssssssstttt....' van de bibliothecaresse, maar vaak ook van andere bezoekers te horen. Je mocht hooguit fluisteren en alleen als het echt nodig was, zoals als je een vraag over een boek had en als je boeken terug kwam brengen of nieuwe boeken leende, maar daar werd alleen het hoognodige gezegd. Ook ik heb wel eens een 'sssssssttttt...' gehoord, omdat ik per ongeluk iets liet vallen of te hard sprak. Toen vond ik het vervelend, maar nu begrijp ik het. Ik weet niet of er nog bibliotheken bestaan waar je stil moet zijn, zodat mensen in stilte kunnen lezen en studeren. De laatste keer dat ik bij de bibliotheek bij ons in de stad was, is alweer jaren geleden en toen verbaasde het me hoe luidruchtig het er was. Gillende kinderen en mensen die hardop praten. Twee dingen die vroeger echt ...